พระเจ้าได้สลักเสลาสมองมนุษย์ในลักษณะที่มันไม่อาจอยู่ ณ ตำแหน่งเดียวได้ สมองปรากฏออกมาจากสภาวะปราศจากสีสันและมองเห็นเหนือสภาวะปราศจากสีสัน นี่คือความรู้ความเข้าใจเกี่ยวกับพระเจ้า จิตสำนึกกอลันดารบอกเราว่า มนุษย์ สามารถรับเอาสภาวะ ซึ่งเขาสามารถคงความคิดที่อิสระจากโลกียะเอาไว้อย่างตั้งใจได้  การปลดปล่อยความคิดทางโลกียะ มิได้หมายความว่า บุคคลผู้หนึ่งจะต้องระงับการกินและการดื่ม ละเว้นจากการสวมใส่เสื้อผ้า การแต่งงานและการอาศัยอยู่ในเคหสถาน อิสรภาพจากความคิดทางโลกียะ  หมายถึง เขาไม่ควรจะหมกมุ่นอยู่ในความหลงใหล กับเรื่องโลกิยะ เรื่องราวทางโลกจะต้องได้รับการเอาใจใส่เหมือนเป็นเรื่องปกติ ธรรมดาเท่านั้น ตัวอย่างเช่น การดื่มน้ำเป็นเรื่องจำเป็น เมื่อคนหนึ่งรู้สึกกระหาย ก็ดื่มน้ำเท่านั้นเอง ไม่ใช่ให้ความกระหายรบกวนอารมณ์ความรู้สึกอยู่ตลอดทั้งวัน เหมือนกับในเรื่องการนอนและการตื่นนอน

เมื่อบางคนหมกมุ่นอยู่กับความคิดต่างๆ ในลักษณะที่จิตใจวอกแวกออกจาก เรื่องปกติ เขาจะแกว่งออกจากสภาวะปราศจากสีสัน  และไปยุ่งอยู่ในโลกของสีสัน และ เมื่อบางคนปฏิบัติภารกิจที่เป็นเรื่องสำคัญทางโลกเสมือนเรื่องปกติ  แต่ยังอยู่ในโลก ของสีสันเขาก็จะเป็นผู้เดินทางไปสู่โลกที่ปราศจากสีสัน

ครั้งหนึ่งมีนักศึกษาของท่าน ญูเนต บัฆดาดี ถามท่านว่า

“การถือสันโดษจากโลกคืออะไร ? ”

“คือการอาศัยอยู่ในโลกโดยที่ไม่มีความมุ่งหมายต่อมัน” ท่านตอบ

“มันเป็นไปได้อย่างไร” นักศึกษาที่มีความสงสัยถาม

ท่านตอบว่า

“เมื่อฉันอายุเท่าพวกเธอ เคยถามคำถามเดียวกันนี้กับครูของฉัน ท่านตอบ โดยพาฉันไปยังตลาดกลางเมืองแบกแดด แล้วกล่าวว่า “ขอให้เราเดินเข้าไปในตลาด กันเถอะ”  ทันที่ที่เข้าประตูใหญ่ตลาด  ฉันพบว่าตัวเองอยู่ในที่ซึ่งถูกปล่อยทิ้งให้รกร้าง มองไม่เห็นใครเลย ยกเว้นครูของฉัน ฉันจึงกล่าวขึ้นอย่างงุนงง ที่สุดว่า “ผมไม่เห็น มีตลาดอยู่ที่นี่เลยครับ”  ท่านวางมือลงบนศีรษะของฉันด้วยความรักใคร่พร้อมกับ กล่าวว่า ณูเนด นี่คือการถือสันโดษต่อโลก  การที่โลกจะมองไม่เห็นนั้น การสวมใส่ เสื้อผ้าที่ทำจากขนสัตว์ กินขนมปังจากข้าวบาร์เลย์ และอาศัยอยู่ในป่าโดยหันหลัง ให้เคหสถานที่โอ่โถงงดงาม ไม่ใช่การถือสันโดษจากโลก การถือสันโดษจากโลก สำหรับ เธอนั้นคือ แม้อาหารที่อร่อยที่สุดก็จะมีรสชาติเสมือนเพียงขนมปังข้าวบาร์เลย์ แม้กำลังสวมใส่ผ้าไหมที่ดีที่สุดและชุดกำมะหยี่ที่นุ่มนวลที่สุดอยู่    ก็มีความรู้สึกเหมือน สวมใส่ขนสัตว์ที่หยาบกระด้าง   สถานที่ยังคงเห็นว่าถูกทอดทิ้งรกร้างอยู่ แม้เธอ กำลังเดินผ่านตลาดที่วุ่นวาย และพระราชวังที่โอ่อ่างดงาม แต่ญูเนตเอ๋ย สิ่งต่างๆ ทั้งหมดนี้ไม่อาจรู้และเข้าใจ เพียงการเรียนรู้หรืออ่านทำความเข้าใจได้   เว้นแต่ด้วยประสบการณ์ของตัวเธอเอง เอาละกลับกันเถอะ”   ทันทีขณะที่เรากำลังเริ่มเดิน ทางกลับจากสถานที่รกร้างว่างเปล่าที่น่ากลัวนั้น เราก็ได้เห็นตลาดที่วุ่นวายอีกครั้งหนึ่ง ทั้งๆ ที่ยังยืนอยู่ที่ทางเข้าตลาดดังกล่าว”