หนทางของเราไปสู่ความจริงนี้เป็นไปได้ทางเดียว เมื่อเรารู้ว่าภาพชีวิตนี้ ไม่ใช่ “ร่างกาย” แต่เป็นจิตสำนึก เราไม่มีอีสระเสรีที่จะเรียกมันว่าจิตสำนึก เพียง เพราะว่าจิตสำนึกคือมัชฉิมของการหาเอกลักษณ์แห่งตัวเอง ชิงครอบครองคฤหาสน์ แห่งชีวิตทั้งหมดของเราเอาไว้ด้วยกัน การสูญสลายของร่างกายไปสู่การสิ้นสภาพ ของวัตถุที่มีความหนาแน่นและมลภาวะนั้นอยู่ในความรู้ของเรา และเรายังตระหนัก ความจริงที่ว่า การสูญสลายของร่างกายไม่ได้เป็นสาเหตุให้จิตสำนึกถูกทำลายลง แต่ในทางตรงกันข้ามจิตสำนึกนั้นถูกส่งผ่านไปยังโลกอื่น

สิ่งหนึ่งที่มีกล่าวไว้ตรงกันและกล่าวอย่างซ้ำๆ ในบรรดาคัมภีร์คือ มนุษย์มิ ได้เป็นเพียงร่างกาย เนื้อหนังมังสา แต่เป็นความมีจิตสำนึก เมื่อพิจารณาช่วงชีวิต จากเกิดจนถึงตาย เราจึงได้รู้ว่าความมีจิตสำนึกคือรากฐานที่ถูกวางลงในครรภ์มารดา ลดลงในด้านหนึ่งและเพิ่มขึ้นในอีกด้านหนึ่ง จิตสำนึกลดลงมากเท่าใด มนุษย์ก็จะ ถูกนำพากลับไปยังอดีตมากเท่านั้น ความก้าวหน้าของความมีจิตสำนึกเป็นผลต่อการ เคลื่อนที่ไปยังอนาคต ปัจจัยของอายุถูกนำมาพิจารณา เพราะการเพิ่มขึ้นหรือลด ลงของความมีจิตสำนึก ภาวะหนึ่งของความมีจิตสำนึกถูกเรียกว่าความเป็นเด็ก และอีกภาวะหนึ่งคือวัยหนุ่ม และอีกภาวะหนึ่งคือวัยชรา กล่าวอย่างสั้นๆ ความมีจิตสำนึก ผดุงชีวิตที่เป็นวัตถุไว้ และด้วยความมีจิตสำนึกนี้ร่างกายได้เกิดขั้นตอนการวิวัฒนา การขึ้น ตัวมันเองยังคงไม่ถูกกระทบกระเทือนและมั่นคงอยู่