เมื่อเราวิเคราะห์เกี่ยวกับชีวิต จะเห็นว่ามนุษย์ทั้งชายและหญิงต่างต้องการ มีชีวิตที่มีความสุข แต่ความเป็นวัตถุที่เข้ามาใกล้ชีวิตทำให้เกิดอุปสรรคและสูญเสีย ความกล้าหาญโดยสิ้นเชิงในทุกขั้นตอนของชีวิต โดยที่ทุกขณะจิตของชีวิตเราคือความสูญสลาย ไม่จีรังและไร้ความแน่นอน ยิ่งไปกว่านั้น เรายังไม่รู้เลยจริงๆ ถึงความสุขที่เที่ยงแท้และวิธีการที่จะประสบความสำเร็จจากการยึดถือเอาวัตถุเป็นสิ่งสำคัญ จำเป็นที่เราจะต้องสำรวจตรวจสอบถึงพื้นฐานที่จริงแท้ เพื่อให้รู้ซึ่งถึงความสุขที่แท้จริงนี้
เมื่อยังเป็น “ศูนย์” เราจำเป็นต้องเป็นบางสิ่งบางอย่าง เพราะการไม่เป็น สิ่งใดนั้น ค้านกับการเป็นขึ้นมา ชีวิตด้านวัตถุของเราเริ่มในครรภ์มารดา หลังจาก ปฏิสนธิและผ่านกระบวนการต่างๆ วัตถุชิ้นนี้ก็ไปถึงจุดสูงสุดของภาพชีวิตที่กลาย มาเป็นสิ่งที่มีชีวิต จากสิ่งที่ไม่มีอะไรเลย สิ่งแวดล้อมและสภาพรายรอบ “ภาพ” นี้ ได้จัดเตรียมการแกฝนไว้เนื่องจากยังคงเขลาต่อความหมายความสุขที่แท้จริง ที่จะกล่าวถึงแบบแผนของการได้มาซึ่งการพัฒนาทักษะ
การที่จะได้สวมกอดกับความสุขที่แท้จริงนั้น ก่อนสิ่งอื่นโดบุคคลผู้หนึ่งจะต้อง มีความรู้ว่า ชีวิตมีได้วางพื้นฐานอยู่บนร่างกายเท่านั้น แต่อยู่บนความเป็นจริงที่ยอม รับร่างกายซึ่งเป็นเนื้อหนังมังสานี้ ในฐานะเป็นอาภรณ์ของตัวเอง หลังจากถือ กำเนิด สิ่งที่เผชิญหน้าเราในช่วงที่สองก็คือ ในทุกชั่วเวลาของชีวิตของเราคือการสิ้นอายุขัย หลังจากให้ชีวิตอื่นๆ แล้ว ชั่วขณะของความเป็นทารกในเวลาหนึ่ง ชั่วเวลาของความเป็นเด็กในอีกเวลาหนึ่ง เปลี่ยนเป็นวัยชราหลังจากผ่านวัยหนุ่มมาอย่างเต็มที่