เมื่อมนุษย์เติบโตเป็นผู้ใหญ่ มีเหตุผลและจิตสำนึก เขาต้องการทรัพย์สินและโภคทรัพย์ในการดำรงชีวิต และเพื่อได้มาซึ่งแหล่งเหล่านี้ เงินคือสื่อกลางที่จำเป็น อย่างยิ่ง เรื่องของเรื่องก็คือ พระผู้ที่สร้างบุคคลผู้หนึ่งขึ้นมาได้แบ่งสรรเงิน สมมติ ว่า 100,000 รูปีสำหรับเขา เสมือนฝากไว้ในธนาคารในชื่อของผู้นั้น มนุษย์ต่อสู้ ดิ้นรนเพื่อสามารถใช้แหล่ง (เงินฝาก) ดังกล่าวให้เป็นประโยชน์ เมื่อความพยายาม ของมนุษย์ประสบผลสำเร็จ เงินจะถูกปล่อยให้ไปใช้สำหรับความต้องการและความจำเป็น สิ่งหนึ่งที่แน่นอนคือ ถ้าไม่มีการบันทึกถึงแหล่งทรัพยากรธรรมชาติและเงิน ทุนที่ถูกกำหนดในฟิล์มจักรวาล หรือแผ่นจารึกที่ได้รับการพิทักษ์ ฟิล์มที่ฉายก็ยัง คงไม่สมบูรณ์ ถ้าแม้ว่ามีการจัดสรรเงินนับล้านๆ รูปีไว้ แต่บางคนยังคงไม่รู้ตำแหน่ง แห่งที่ของแหล่งทรัพยากรหรือยังไม่ได้ให้นำไปใช้ ดังนั้น เงินทุนดังกล่าวก็ไม่มี ประโยชน์สำหรับเขา

การเข้าสู่เรื่องนี้ประการหนึ่งก็คือ แทนที่จะตำหนิติเตียนสติสัมปชัญญะ ของตน มนุษย์กลับดำรงชีวิตด้วยวิธีการที่ไม่เหมาะสม อย่างไรก็ตาม ทั้งในกรณีของ การดำรงชีวิตอย่างเหมาะสมหรือไม่เหมาะสม ก็เหมือนกับบุคคลหนึ่งกินอาหารด้วย ความรักในขนมปัง 2 ก้อน นี่คือคติพจน์ที่ตั้งขึ้นว่า อะไรก็แล้วแต่ที่บุคคลมีอยู่ในโลกนี้ ได้จัดสรรมาให้เขาแล้วในรูปของฟิล์มภาพยนตร์

ผู้ที่ดำรงชีวิตด้วยการทำงานอย่างระมัดระวัง และผู้ที่ดำรงชีวิตโดยไม่ให้ความ สนใจต่อการตำหนิติเตียนของสติสัมปชัญญะของตน ในทั้งสองกรณีนี้ พวกเขาต่าง ได้รับสิ่งที่จัดสรรไว้ให้ตามแผ่นจารึกที่ได้รับการพิทักษ์ ในปริมาณที่เท่ากัน เพราะ ฉะนั้นจึงเป็นการเรื่องแปลกและเขลายิ่งนัก ที่ผู้หนึ่งทำลายและฉ้อฉลการดำรงชีวิต ที่ถูกต้องตามบทบัญญัติและชื่อสัตย์ของตน ด้วยการปล่อยตัวไปในการประพฤติ ปฏิบัติที่ไม่ถูกต้อง