ผู้ที่มีความรู้เกี่ยวกับสูตรการสร้างสรรค์รู้ดีว่า จักรวาลและสิ่งที่อยู่ในจักรวาล ถูกสรรค์สร้างมา 2 ด้าน ในขอบเขตของความเป็นจริงข้อนี้ การหายใจเข้าออกก็ มี 2 ระยะ คือสูดหายใจเข้าและหายใจออก การหายใจลึกๆ เป็นการเคลื่อนไหว ทางขึ้น ส่วนการหายใจออกเป็นการเคลื่อนไหวทางคล้อยต่ำลง คือการขึ้นคือการเคลื่อนไหว ซึ่งสิ่งถูกสร้างมีการเชื่อมโดยโดยตรงกับพระผู้สร้าง และความต่ำลงคือการเคลื่อนที่  ซึ่งมนุษย์ออกห่างจากสิ่งที่มองไม่เห็นและติดกับดักการเกาะกุมของกาลเทศะ

เมื่อไม่มีสิ่งใดอยู่ พระเจ้าทรงมีอยู่ พระเจ้าทรงมีพระประสงค์แล้วทุกสิ่งทุกอย่าง ก็ถูกสร้างขึ้น ถือเป็นหลักได้ว่าพื้นฐานการสร้างสรรค์คือเจตนารมณ์ของพระเจ้า เจตนารมณ์ของพระเจ้าคือจิตใจหรือความตั้งใจของพระองค์ นั่นคือการดำรงอยู่ที่ แท้จริงของตัวเรา และจักรวาลนั้นอยู่ในจิตใจของพระเจ้า ที่นี้มันเป็นกฎว่าสิ่งใดก็ตาม ที่ไม่มีความสัมพันธ์กับสาเหตุที่เป็นรากฐานของของมันอีกเลย มันไม่สามารถ มีชีวิตอยู่ต่อไปได้ ความสัมพันธ์ในรูปของปรากฏการณ์นี้ ถูกสร้างขึ้นผ่านการหายใจ เข้า ซึ่งเป็นการเคลื่อนไหวที่สูงขึ้น ตรงข้ามกันเรามีบุคลิกภาพทางกายภาพเช่นกัน และบุคลิกภาพทางวัตถุและกายภาพนี้วางพื้นฐานอยู่บนการเคลื่อนไหวที่คล้อยต่ำลง นั่นคือการหายใจออก