ศาสนาทำให้เราเข้าไปสู่แบบแผนความศรัทธาและความเชื่อที่ไม่มีความสงสัย หรือความเคลือบคลุมปรากฏอยู่ ทั้งมนุษย์ยังสังเกตเห็นโลกที่มองไม่เห็นและบรรดา เทวทูตได้เข้ามามีส่วนร่วมอย่างกระตือรือร้น ในกิจการของโลกที่มองไม่เห็นผ่าน ทางตาด้านในของเขา การสังเกตเห็นโลกที่มองไม่เห็น ได้สร้างความสัมพันธ์ระหว่าง มนุษย์กับพระผู้อภิบาลของเขา ซึ่งทำให้สามารทมองเห็นว่า คุณลักษณะของพระผู้สร้างนั้นห้อมล้อมรอบเขาอยู่ ถ้าการมองเห็นด้านในของบุคคลเริ่มทำงาน ดังนั้น ตามทรรศนะของจิตวิญญาณนิยมแล้ว เขาจะต้องเข้าสู่วงจรของความศรัทธาอย่างไม่ชักช้า   เมื่อบุคคลเข้าสู่วงจรความศรัทธา ความชั่วร้ายและการทำลายจะตีจากความ คิดและความศรัทธาของเขาไป ถ้าโลกที่มองไม่เห็นไม่ถูกเปิดเผยแก่บุคคล เขาก็จะ ยังคงถูกบดขยี้จากความชั่วร้ายและการทำลายอยู่เสมอ นี่คือเหตุผลที่แม้ว่าเขาจะ มีความช่วยเหลือและความสะดวกสบายต่างๆ การประดิษฐ์คิดค้นพบอันไม่มีสิ้นสุด ทุกคนก็ยังทนทุกข์ทรมานจากความเป็นห่วง ความวิตกกังวล ความร้อนใจและ ความรู้สึกไม่ปลอดภัยอยู่นั่นเอง โดยที่วิทยาศาสตร์มีความเชื่อในวัตถุ และ วัตถุเป็นเพียงการเสกสรรปันแต่งและไม่จีรัง ดังนั้น ทรัพย์สินและแหล่งความความช่วยเหลือ และ ความสุขสบาย ทุกการสร้างสรรค์และความเจริญก้าวหน้าทั้งมวลของวิทยาศาสตร์ ก็เป็นสิ่งชั่วคราวและสูญสลายไปได้ สิ่งที่วางอยู่บน  สมรรถภาพที่เสื่อมลง และย่อยยับไปได้ จะจัดหาความสุขที่แท้จริงมาให้ได้อย่างไร ความแตกต่างขั้นมูลฐานที่แท้จริง ระหว่าง ศาสนากับการนอกรีต คือ สิ่งหลักสร้างความเคลือบแคลงสงสัยและความไม่ แน่นอน ขณะที่ศาสนาสัมพันธ์ความรู้สึก ความคิด มโนคติ การกระทำและการใช้ ชีวิตทั้งหมดกับผู้ทรงเอกะ ผู้ทรงดำรงด้วยตนเองและทรงนิรันดร